رونمایی از تابلوی زادگاه حافظ شیرازی در “کوهپایه” اصفهان!

سایت خبری – تحلیلی شیراز۱۴۰۰ : شاید زمانیکه چند سال قبل در استان همسایه شمالی اعلام شد که شهر کوهپایه محل تولد حافظ شیرازی بوده و او را اصفهانی دانستند، هیچ فردی تصور نمی کرد که کار به نصب تابلو خوش آمد ورود به دیار حافظ در ورودی این شهر کوچک بکشد تا چشمان بهت زده ایرانیان شاهد جعل تاریخ در عصر جدید باشد.

رونمایی از تابلوی زادگاه حافظ شیرازی در “کوهپایه” اصفهان!

این عمل وقیحانه که تاکنون با واکنشی از سوی مسوولان استان فارس و شهر شیراز مواجه نشده، بی تردید نیازمند شدیدترین اقدامات از سوی مسوولان حتی در رده کشوری است تا دیگر کسی فکر خام ربودن بزرگان پارس به ذهن کودکانه خود راه ندهد، آن هم بزرگی به مانند حافظ که به خودی خود با این بیت از این اقدام اعلام برائت کرده است :

اگر چه زنده رود آب حیات است
ولی شیراز ما از اصفهان به

جالب اینکه یک سایت محلی متعلق به این شهر پارا فراتر از گستاخی گذاشته و اظهارنظر مضحک را از مدیر گروه زبان و ادبیات فارسی دانشگاه اصفهان نقل کرده و نوشته است : “برخی مورخان اصل و زادگاه حافظ شیرازی را در منطقه کوهپایه اصفهان دانسته‌اند. اسحاق طغیانی به این هم اشاره کرد که این شاعر بزرگ  تا سال ۶۳۵ هجری قمری در اصفهان می‌زیسته و در سن هفت سالگی مقارن با حمله مغول به اصفهان، به همراه خانواده خود به نواحی شیراز کوچ کرده که این موضوع در کتاب‌های «تذکره میخانه» اثر عبدالنبی فخرالزمانی، «محاسن اصفهان»، «تاریخ بیهقی» و «شیرازنامه» نیز آورده شده است.”

نکته جالب اینکه این سایت در ادامه جعلیات خود دست به لهجه سازی برای حافظ زده و نوشته است :

“طبق نظر بعضی از مورخان، مسجد خواجه یعقوب، همان منزل قدیمی پدر حافظ بوده است.

عـلاقـه حافظ بـه اصفهـان:

روز وصل دوستداران یاد باد                    یاد باد آن روزگاران، یاد باد  ‌

گرچه صد رود است از چشمم روان          زنده رود و باغ کاران یاد باد

مهندس امیرعلی اسلامیان در تحلیل بیتی از حافظ می گوید:

ز چنگ زهره شنیدم که صبحدم می گفت

غلام حافظ خوش لهجه ی خوش آوازم

این شعر حافظ نشان دهنده این است که حافظ دارای لهجه ای متفاوت با لهجه شیرازی های عزیز بوده است. با توجه به عدم مسافرت حافظ بعد از سکونت در شیراز، امکان دریافت و بروز لهجه متفاوت بر اثر مسافرت وجود نداشته است. و باید این لهجه قبل از ورود او به شیراز در او تاثیر گذاشته باشد. تا خصوصیت خوش لهجه بودن که خود حافظ بر  آن تاکید دارد باعث متمایز شدن او از  شیرازی ها باشد.”

حال اینکه این “برخی مورخان” چه کسانی بوده اند که تنها به صورت فاعل نامشخص از آن نام برده می شود یک موضوع است و موضوع دیگر تلاش برای تغییر لهجه حافظ و غیرشیرازی دانستن او است که وی در بسیاری شعرهایش از شیراز به نیکی نام برده است.

این موضوع چنان خنده دار و مضحک است که نیاز به نوشتار بیشتری ندارد و مسوولان باید هرچه سریعتر برخورد لازم را برای حذف این تابلو انجام دهند و در پایان باید گفت که : “فردی آنقدر دروغ خود را تکرار می کند که به مرور باور می کند که این دروغ واقعیت دارد!”